Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ!!!!

5 ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥΣ



ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΜΕΓΑΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ


Τώρα που πέρασε κι ο Βαλεντίνος μπορούμε να μιλήσουμε με ειλικρίνεια.
Μήπως είσαι από αυτούς που ο Άγιος σου δίνει στα νεύρα, οι ιδανικές ερωτικές σχέσεις σε λιγώνουν και ξέρεις ότι τόση τούρτα αγάπης συμβαίνει μόνο στα παραμύθια; Σου 'χω καλά νέα.
Θα σου αποκαλύψω σκοτεινά μυστικά για τους μεγάλους έρωτες που έμειναν στην ιστορία. Τις μαύρες στιγμές, τα κρυφά παραλειπόμενα και τα κουτσομπολιά που μαρτυρούν ότι όταν κάτι φαίνεται πολύ καλό για να είναι αληθινό, απλά δεν είναι...

  • μέγεθος γραμματοσειράς μείωση του μεγέθους γραμματοσειράς αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς

Εδουάρδος και Γουόλις Σίμσον
015bgloves 2202
Γιατί μας αρέσει: Γιατί τα χει όλα: τον πρίγκιπα του παραμυθιού, έρωτα, προδοσία, θυσία, σκληρό τίμημα, γαλάζιο αίμα.  Ο Εδουάρδος ήταν βασιλιάς της Αγγλίας, και τα έδωσε όλα για μια γυναίκα. Έκανε μάλιστα και μια διάσημη ομιλία, όπου απευθυνόμενος στο αγγλικό συναίσθημα, είπε ότι δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερος βασιλιάς χωρίς "τη βοήθεια και την υποστήριξη της γυναίκας που αγαπά."  Από την άλλη, η Wallis Simpson, ήταν διαζευγμένη (δύο φορές), δηλαδή μαγαρισμένη για τα ήθη του παλατιού, και δεν υπήρχε τρόπος που θα μπορούσε να τον παντρευτεί και να γίνει βασίλισσα.  Η βασιλική οικογένεια αυτά δεν τα σηκώνει και το κοινό ακολουθεί.
Ο Έντουαρντ όμως τόσο ερωτοχτυπημένος ήταν ,που δεν έβλεπε ούτε στέμματα ούτε μεγαλεία, κι  έγινε ο πρώτος Βρετανός μονάρχης που παραιτήθηκε του θρόνου. Αυτό είναι το πρώτο πλήγμα και το πιο εμφανές.Υπάρχει όμως κι άλλο.
Η Μαντόνα, τόσο συγκινήθηκε από την ιστορία τους, που σε μια ακόμη προσπάθειά της να μας υπενθυμίσει πόσο πολυτάλαντη είναι, και πόσο ο κινηματογράφος την χρειάζεται, αποφάσισε να σκηνοθετήσει τον έρωτά τους στην ταινία «WE»...
Τι ξεχνάμε: Η Γουόλις δεν ήθελε πραγματικά να παντρευτεί τον Έντουαρντ. Σίγουρα, θα ξιπαζόταν αν υπήρχε η πιθανότητα στέμματος, αλλά δεν τον ήθελε κιόλας ως έκπτωτο.  Μη ξεχνάμε πως όλα τα κορίτσια φιλάνε βατράχους για να τους κάνουν πρίγκιπες, ε αυτής της έσκασε εντελώς ανάποδα και δεν έλεγε να το χωνέψει. Χώρια που ενώ εκείνη ήταν τσιγγάνα καρδιά, μετά από τέτοια θυσία παγιδευόταν μαζί του ισόβια...
Επιπλέον, και για τον Έντουαρντ, δεν ήταν και τόσο μεγάλη θυσία αφού ήξερε ότι ως βασιλιάς θα έπρεπε να τρέχει όλο στο Κοινοβούλιο, και να βαπτίζει πλοία να πίνει τσάγια και να χαιρετάει, ενώ ως κοινός θνητός-όχι και τόσο κοινός αφού κράτησε τον τίτλο του Δούκα- μπορούσε να χαρεί τον έρωτά του, καλεσμένος σε όλα τα πάρτι, και να πρωτοστατεί στις διασκεδάσεις, ως εκείνος που απαρνήθηκε τον θρόνο για τον έρωτα... ως δηλαδή γοητευτική ατραξιόν. Έτσι έμειναν μαζί μέχρι τον θάνατό του.
Φήμες λένε, ότι στα πάρτι που έδιναν, πολύ συχνά διασκέδαζαν τους καλεσμένους τους, με τους φωνακλάδικους καβγάδες τους, τις φήμες για τις εξωσυζυγικές τους σχέσεις και τον αμοιβαίο τους θαυμασμό για τον Χίτλερ.

Αβελάρδος & Ελοϊζ
025bgloves 2202
Γιατί μας αρέσει: Οι πονεμένοι εραστές που πέρασαν τα πάθη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, και των Φουρτουνάκηδων και των Βροντάκηδων,  αποτελούν τη κλασική ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που οι συνθήκες δεν τους αφήνουν να είναι μαζί. Η οικογένειά της τους χώρισε αλλά οι επιστολές του έρωτά τους κράτησαν τη φλόγα αναμμένη.
Το βιβλίο των επιστολών τους εξακολουθεί να είναι δημοφιλές και αντικείμενο σπουδής σε κάποια σχολεία. Η ιστορία τους ήταν η έμπνευση για πολλά μυθιστορήματα, θεατρικά έργα, ταινίες, ακόμη και ένα μπαλέτο, και η σχέση τους είναι σημείο αναφοράς ακόμη στην τέχνη:  Από το «Being Jonh Malkovich» μέχρι την «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» και  το «Sopranos».
Τι ξεχνάμε: Ο μεγάλος και τρανός μεσαιωνικός στοχαστής Πέτρος Αβελάρδος ήταν πλούσιος, αρκετά διάσημος, και πολύ μεγαλύτερος από την έφηβη Ελοίζ  όταν προσλήφθηκε ως δάσκαλος της, κάποια στιγμή στο 1100.  Δεδομένου ότι ακόμα και οι μεσαιωνικές διασημότητες το είχαν το φαν κλαμπ τους, εκείνος δεν δυσκολεύτηκε να την αποπλανήσει. Ενώ καταρχήν καυχήθηκε ανοιχτά γι 'αυτό, όταν εκείνη έμεινε έγκυος, την έστειλε μακριά στη γαλλική ύπαιθρο. Σε κάποια φάση  παντρεύτηκαν κρυφά.
Όταν ο θείος του κοριτσιού έμαθε για το γάμο, έστειλε μερικούς παλικαράδες να πλακώσουν στο ξύλο και να ευνουχίσουν τον Αβελάρδο,(και δεν ήταν καν Μανιάτης) επειδή-όπως ξέρουμε- δεν υπάρχει μεγάλη ιστορία αγάπης που να ναι πλήρης  χωρίς το σέξι αρσενικό να καταλήγει ευνουχισμένο...
Ο Αβελάρδος, αυτή τη φορά τη γλύτωσε κι αρκετά θυμωμένος με την οικογένεια της συζύγου του, έγινε μοναχός, μπας και γλιτώσει τον ανδρισμό του. Κι επειδή του την έδινε να είναι ο μόνος στη σχέση που βασανίζεται, ανάγκασε και την Ελοίζ, να γίνει μοναχή, κάτι που όπως του είπε, δεν της καλοφάνηκε καθόλου. Α, και όσο για τη ρομαντική αλληλογραφία που λέγαμε;
Ναι, κάποιες από αυτές τις επιστολές περιλαμβάνουν λεπτομέρειες για το πως ο Αβελάρδος μερικές φορές τη βίασε, και της έλεγε -της μητέρας του παιδιού του- ότι ποτέ του δεν την αγάπησε πραγματικά. Ρομαντικό ε;

Ναπολέων και Ιωσηφίνα
035bgloves 2202
Γιατί μας αρέσει: Ακριβώς όπως εμείς εστιαζόμαστε σε βασιλικά ζευγάρια, ο Ναπολέων και η Ιωσηφίνα μας επιτρέπει να ξεφύγουμε από τον πλούσιο κόσμο των γαλαζοαίματων, τον γεμάτο δύναμη και πάθος. Οι επιστολές του Ναπολέοντα στην Ιωσηφίνα είναι τόσο γεμάτες με αγάπη, πάθος και στοργή που ο φτωχός αναγνώστης δεν έχει πιθανότητα, να μη σκεφτεί  ότι ήταν απολύτως αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο. Σε μία από αυτές λέει "Από τότε που έφυγες, έχω κατάθλιψη συνεχώς. Η ευτυχία μου είναι μόνο κοντά σου. Διαρκώς ζω με την ανάμνηση από τα χάδια σου, τα δάκρυά σου, τη στοργική φροντίδα σου. Η απαράμιλλη γοητεία σου Ιωσηφίνα μου, συνεχώς μου αφήνει ένα αίσθημα και μια λαμπερή φλόγα στην καρδιά μου. Όταν, θα μαι ελεύθερος από κάθε σκοτούρα, κι όλες τις ενοχλητικές υποχρεώσεις, θα είμαι σε θέση να περάσω όλο το χρόνο μου μαζί σου, έχοντας μόνη μου μέριμνα  να σε αγαπώ, και να σκέφτομαι μόνο πως θα σου αποδείξω-με λόγια και με πράξεις- πως θέλω μόνο την ευτυχία σου»
Τι ξεχνάμε:  Η Ιωσηφίνα ήταν μια χήρα στο κυνήγι της εξεύρεσης ενός σημαντικού γαμπρού, να την αναλάβει. Είχε ήδη αποπλανήσει πολλούς από τους πλέον σημαίνοντες πολιτικούς της Γαλλίας, όταν το ανερχόμενο αστέρι του Ναπολέοντα της μπήκε  στο μάτι. Αυτός φαίνεται έπεσε με τα μούτρα πάνω της (εκτός από το γεγονός ότι την έβαλε να αλλάξει το όνομά της, από Ρόουζ σε Ιωσηφίνα) και την παντρεύτηκε (βοήθησαν και τα μαντζούνια που του ριχνε στο κρασί). Δυστυχώς, λίγες μόνο ημέρες αργότερα αναγκάστηκε να ξενιτευτεί σε μια στρατιωτική εκστρατεία.  Έγραψε με πάθος τις επιστολές του από το εξωτερικό, τις οποίες η Ιωσηφίνα πιθανότατα θα διάβαζε στο κρεβάτι με κάποιον από τους πολλούς εραστές που είχε, όταν το στεφάνι της κυρίευε την Ευρώπη.  Όταν ο Ναπολέων συνειδητοποίησε ότι παρά το περιορισμένο μπόι του, δεν χωρούσε να περάσει τις πόρτες, απάντησε κι αυτός με τα δικά του γκομενιλίκια.
Ο γάμος τους πήρε την κατιούσα, όταν τον τσάκωσε με  άλλη γυναίκα. Αλλά ήταν ο ίδιος που την χώρισε τελικά, όταν  είχε ήδη γκαστρώσει μια από τις ερωμένες του, γιατί ήξερε ότι μπορούσε στην πραγματικότητα να κάνει παιδιά και δεν εξαρτιόταν από εκείνη η διαδοχή. Ο Ναπολέων, ο οποίος είχε πολύ ρομαντική σχέση με το χαρτί, ήταν πολύ λιγότερο ρομαντικός στην πραγματικότητα, όταν δήλωνε ότι ήθελε μόνο να «παντρευτεί μια μήτρα.»

Ο Λουδοβίκος ο ΧV και η Μαντάμ ντε Πομπαντούρ
045bgloves 2202
Γιατί μας αρέσει: Θεωρείται το μεγαλύτερο love story ανάμεσα σε βασιλιά και επίσημη ερωμένη του. Η Μαντάμ ντε Πομπαντούρ, έχασε την εξέχουσα θέση της όταν πέθανε στα 42, μετά από 19 χρόνια με το βασιλιά. Ήταν τόσο ταραγμένος αυτός, με το θάνατό της, που απείχε από τις ερωμένες του για τέσσερα χρόνια. Περισσότερες από μισή ντουζίνα ταινίες έχουν επικεντρωθεί στη σχέση τους, που συγκρίνεται με αυτή της Εύα και ο Χουάν Περόν στο μιούζικαλ Evita.
Τι ξεχνάμε: Δεν ήταν μόνο ο φίλος της ο Λούης, ήταν κι επίσης ιδιοκτήτης της, εργοδότης, και - ω ναι - απόλυτος μονάρχης της. Δεν υπήρχε τρόπος αυτή να είναι μια αμφίδρομη σχέση. Πέρασε σχεδόν κάθε μέρα από τα 19 χρόνια της σχέσης τους, στο πλευρό του Λούη, γιατί αν το μάτι της έπεφτε έξω από τη βασιλική κλίνη και τολμούσε να ψάξει τον εαυτό της πέρα από το παλάτι, δεν θα χε καλό τέλος. Αυτό σήμαινε βέβαια, ότι πλέον σε όλη της τη ζωή  θα πήγαινε σε πάρτι μέχρι το πρωί, θα φορούσε το αυτοκόλλητο χαμόγελο στο πρόσωπό της ακόμη κι όταν ήταν πολύ άρρωστη, θα ακολουθούσε το βασιλιά στις μακροχρόνιες αποστολές κυνηγιού, πράγμα που της στοίχησε και τη χρόνια πνευμονία, και θα έπρεπε να προσποιείται πως όλα ήταν καλά, ακόμη κι όταν το μονάκριβο παιδί της και ο πατέρας της, πέθαναν στην ίδια εβδομάδα.
Επίσης, δεδομένου ότι σπάνια κοιμόταν με το βασιλιά λόγω μιας επώδυνης γυναικολογικής πάθησης, τον ενθάρρυνε να κάνει χρήση των ιδιωτικών οίκων ανοχής του, το οποίο στεγάζεται και κορίτσια από την ηλικία των εννέα(!) ετών.

Mπονι και Κλαιντ
005bgloves 2202
Γιατί μας αρέσει: Ίσως κανένα εγκληματικό ζευγάρι δεν έχει αποθεωθεί για τις ερωτικές του ιδιότητές, όσο η Μπόνι κι ο Κλάιντ. Συγχωρούμε τα εγκλήματά τους, επειδή έπαιξαν τη σχέση τους στην κάμερα, και μέσω αυτών των ιστορικών φωτογραφιών, έγιναν πραγματικοί άνθρωποι, πραγματικά ερωτευμένα παιδιά. Μας συγκινούν, ακόμα και τα μακάβρια δακτυλίδια θανάτου τους, εμπνευσμένα από τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα : δύο άτομα των οποίων η μόνη επιλογή ήταν να ζουν χωριστά ή να πεθάνουν μαζί. Η σχέση τους έχει γίνει τραγούδι και ταινίες, με πιο διάσημη την κλασική του 1967 με πρωταγωνιστές τη Faye Dunaway και τον Warren Beatty.
Τι ξεχνάμε: Πέρα από το σύνολο των ληστειών τραπεζών και των φόνων αθώων ανθρώπων, που όλοι ξέρουμε, μια νέα έρευνα δείχνει ότι η Μπόνι είχε μια ψυχική διαταραχή που την έκανε για να έλκεται από βίαιους άντρες. Υπάρχει ένα σεξουαλικό φετίχ που ονομάζεται hybristophilia, ή «σύνδρομο Μπόνι και Κλάιντ, " και βλέπουμε ακόμα και σήμερα σε δεκάδες θαυμαστές του ζευγαριού που καταδικάστηκαν για δολοφονικές πράξεις. Κάποιοι μάλιστα  παντρεύτηκαν κιόλας μεταξύ τους, όπως η Carol Ann Boone με τον serial killer Ted Bundy. Έτσι, ολόκληρη η ρομαντική εικόνα του  ειδυλλίου, μεταξύ της ευφυούς και ζωηρής Μπόνι και του πολυμήχανου Κλάιντ ήταν απλά προϊόν της ανησυχητικής «παραφιλίας» της.
Και το καλύτερο; Παρά το γεγονός ότι ήταν μόλις 23 όταν πέθανε, η Μπόνι είχε παντρευτεί εδώ και επτά χρόνια ... και μάλιστα όχι με τον Κλάιντ. Ο σύζυγός της ήταν επίσης μπουμπούκι -δολοφόνος- και φορούσε ακόμα τη βέρα τους όταν πέθανε.

Η Areti Maurogianni κοινοποίησε φωτογραφία από Π. Αντώνιος Βούλκος.

Η Areti Maurogianni κοινοποίησε φωτογραφία από Π. Αντώνιος Βούλκος.
Άραγε η ΑΓΑΠΗ έχει τιμή;
Λίγες είναι οι ημέρες πριν τα Χριστούγεννα... Ημέρες που προσφέρονται για περισυλλογή και προσευχή ώστε να καταλάβουμε το βαθύτερο νόημα της ρήσης του Χριστού: "αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν". Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει την ευκαιρία ν' ανανήψει πνευματικά, ν' αφήσει κατά μέρος τον εγωισμό και τον ατομικισμό και να συνειδητοποιήσει ότι δεν ζει μόνος του σ' αυτόν τον κόσμο.
Άραγε έχουμε σκεφτεί καθόλου τη στιγμή που ξοδεύουμε πολλά χρήματα και δυσφορούμε εξαιτίας της βαρυστομαχιάς ότι υπάρχουν άνθρωποι πεινασμένοι και άστεγοι - τα θύματα της δικής μας απληστίας - που δε νιώθουν τη ζεστασιά και την αγάπη των συνανθρώπων τους, ότι πολλά παιδιά σ' όλο τον κόσμο, παιδιά ενός κατώτερου θεού, δουλεύουν σκληρά για ένα πενιχρό μεροκάματο και ο Αϊ Βασίλης δεν θα τους πάει δώρα όπως στα παιδιά του χορτάτου κόσμου; Άραγε έχουμε αναρωτηθεί ότι ανήμερα των Χριστουγέννων και όλες τις άγιες μέρες ο φτωχός αισθάνεται περισσότερο τη φτώχεια του επειδή δεν έχει να ξοδέψει και αισθάνεται λύπη αντί για χαρά, που βρίσκεται στο περιθώριο της ζωής και είναι ντυμένος με τα κουρέλια της αξιοπρέπειάς του περιμένοντας την ελεημοσύνη των χορτάτων; Συνθλίβεται ψυχικά από τον καταναλωτικό ανταγωνισμό που επικρατεί συνειδητοποιώντας ότι η αγάπη και η στοργή κοστίζουν πολύ ακριβά. Μάλιστα, στις ημέρες των Χριστουγέννων σήμερα η αγάπη έχει τιμή - εννοείται χρηματική - χάνοντας συγχρόνως την πραγματική τιμή της, το ουσιαστικό νόημά της. Λυπάται ο φτωχός, μελαγχολεί όμως και ο πλούσιος ψάχνοντας να βρει τη χαμένη του ψυχή στα ράφια των πολυκαταστημάτων, στη ζάλη των αλκοολούχων ποτών και στους καπνούς των στενόχωρων και μισοσκότεινων κέντρων διασκέδασης, στην εκκωφαντική μουσική και στους αντίλαλους "αναστενάρικων" τραγουδιών. Η αιτία είναι ότι ξεχάσαμε αυτόν που γιορτάζουμε, αυτόν που γεννήθηκε για να φέρει στον κόσμο την αγάπη. Παραμελήσαμε το πνεύμα μας και την επικοινωνία με τον συνάνθρωπο δίνοντας προτεραιότητα στην ύλη. Καλά Χριστούγεννα φίλοι μου και να θυμάστε ότι η αγάπη δεν έχει τιμή!!
Άραγε η ΑΓΑΠΗ έχει τιμή;
Λίγες είναι οι ημέρες πριν τα Χριστούγεννα... Ημέρες που προσφέρονται για περισυλλογή και προσευχή ώστε να καταλάβουμε το βαθύτερο νόημα της ρήσης του Χριστού: "αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν". Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει την ευκαιρία ν' ανανήψει πνευματικά, ν' αφήσει κατά μέρος τον εγωισμό και τον ατομικισμό και να συνειδητοποιήσει ότι δεν ζει μόνος του σ' αυτόν τον κόσμο.
Άραγε έχουμε σκεφτεί καθόλου τη στιγμή που ξοδεύουμε πολλά χρήματα και δυσφορούμε εξαιτίας της βαρυστομαχιάς ότι υπάρχουν άνθρωποι πεινασμένοι και άστεγοι - τα θύματα της δικής μας απληστίας - που δε νιώθουν τη ζεστασιά και την αγάπη των συνανθρώπων τους, ότι πολλά παιδιά σ' όλο τον κόσμο, παιδιά ενός κατώτερου θεού, δουλεύουν σκληρά για ένα πενιχρό μεροκάματο και ο Αϊ Βασίλης δεν θα τους πάει δώρα όπως στα παιδιά του χορτάτου κόσμου; Άραγε έχουμε αναρωτηθεί ότι ανήμερα των Χριστουγέννων και όλες τις άγιες μέρες ο φτωχός αισθάνεται περισσότερο τη φτώχεια του επειδή δεν έχει να ξοδέψει και αισθάνεται λύπη αντί για χαρά, που βρίσκεται στο περιθώριο της ζωής και είναι ντυμένος με τα κουρέλια της αξιοπρέπειάς του περιμένοντας την ελεημοσύνη των χορτάτων; Συνθλίβεται ψυχικά από τον καταναλωτικό ανταγωνισμό που επικρατεί συνειδητοποιώντας ότι η αγάπη και η στοργή κοστίζουν πολύ ακριβά. Μάλιστα, στις ημέρες των Χριστουγέννων σήμερα η αγάπη έχει τιμή - εννοείται χρηματική - χάνοντας συγχρόνως την πραγματική τιμή της, το ουσιαστικό νόημά της. Λυπάται ο φτωχός, μελαγχολεί όμως και ο πλούσιος ψάχνοντας να βρει τη χαμένη του ψυχή στα ράφια των πολυκαταστημάτων, στη ζάλη των αλκοολούχων ποτών και στους καπνούς των στενόχωρων και μισοσκότεινων κέντρων διασκέδασης, στην εκκωφαντική μουσική και στους αντίλαλους "αναστενάρικων" τραγουδιών. Η αιτία είναι ότι ξεχάσαμε αυτόν που γιορτάζουμε, αυτόν που γεννήθηκε για να φέρει στον κόσμο την αγάπη. Παραμελήσαμε το πνεύμα μας και την επικοινωνία με τον συνάνθρωπο δίνοντας προτεραιότητα στην ύλη. Καλά Χριστούγεννα φίλοι μου και να θυμάστε ότι η αγάπη δεν έχει τιμή!!

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Δεν ξημέρωσες ακόμα

Ελένη Ψαρουδάκη : Δεν ξημέρωσες ακόμα

Δημοσιεύτηκε σε Νέες Δημοσιεύσεις, Ποιήματα
Ετικέτες: , , , , , , , ,

Πρώτη εμφάνιση: 17 Δεκεμβρίου, 2012


Δεν ξημέρωσες ούτε σήμερα
γιατί ήρθες επανάσταση
χωρίς ανάσταση να προβληθείς.
Κι απ’ τα καδρόνια που κρατιέσαι
χτυπάς χωρίς σκοπό -τα τέκνα σου
κι αλύπητα τα σφάζεις
στο όνομα μιας άλλης δυναστείας,
της ίδιας εξουσίας που τώρα πολεμάς.
Δεν ξημέρωσες ούτε σήμερα
γιατί ήρθες με ενότητα να μοιραστείς
μα τη διχόνοια έσπειρες
και στ’ όνομα της ελευθερίας,
σε μια άλλη δημοκρατική μοναρχία,
τ’ αλλιώτικο το σβήνεις.
Δεν ξημέρωσες ούτε σήμερα
κι ας φαίνεται πως ανέτειλες
γιατί η ταυτότητα είναι ρίζα
που ματώνει ως τη κάθαρση,
του μεδουλιού σου επανάπαυση,
μια φυγοπονία κουβαλάς.
Kαι τάχα μου, φραγμούς γεμίζεις
για να προστατευτείς
απ’ του εισβολέα σου τις βλέψεις,
ασυνείδητες προβλέψεις
της δικής σου αυθυποβολής.
Κι έτσι προσλαμβάνεις τον εχθρό σου
για φύλακα και κυνηγό σου
να χτίσει οδοφράγματα
ανάμεσα σε σένα και τ’ αδέλφια σου.
Κι έτσι δεν ξημέρωσες
και ο κόσμος χωλαίνει
σκυμμένος
στις πλάνες πόλεις τ’ ουρανού.
Μήτε ακούει κανείς, μήτε βλέπει
τα σημάδια
της ψυχής του τα λυχνάρια
που φωτίζουνε το δρόμο του.
Δεν ξημέρωσες και χάθηκαν,
πολύτιμα στολίδια που εκλάπησαν
τα χαοτικά σκυλιά σου.
Ζητιάνοι στάθηκαν
στο ξεροκόμματο και πια δεν αλητεύουν
κι οι άναρχες γάτες σου
πόρνες βαπτιστήκαν,
στο βωμό της λαγνείας ορκίστηκαν
με πρόσχημα την επιβίωση
ρομπότ χωρίς συνείδηση
μηδαμινή αντίσταση και τώρα αργοπεθαίνουν.
Δεν ξημέρωσες κι οι μέρες μοιάζουν
με γκρίζα απογεύματα μιας Κυριακής
που δεν την ακολουθεί η Δευτέρα
κι εσύ άνθρωπε ακόμα δεν ξημέρωσες…
Δεν ξημέρωσες άνθρωπε…
Σε ποιάς αυταπάτης το νεφέλωμα
έπεσες κι ακόμα δεν ξημέρωσες.. ;
Ξημέρωσε..

Το Πτώμα της Αγάπης

Μαρία Κουκάκη : Το Πτώμα της Αγάπης

Δημοσιεύτηκε σε Διαβάστε επίσης, Ποιήματα
Ετικέτες: , , , , , , , , ,

Πρώτη εμφάνιση: 05 Απριλίου, 2012

Ταξίδι σε έννοιες..
Ρινίσματα των καιρών..
Συνονθύλευμα στου χρόνου
τη σαρκοφάγο.
Ψήγματα της δικής μου αλήθειας..
Της ερήμου μιας απέραντης σιωπής..
Σταγόνες αίμα που στέγνωσε
σε χείλη μιας αιώνιας φράσης..
Επιταγές χωρίς αντίκρισμα
που εξαργυρώνονται λαθραία..
Της Αγάπης..
Θυσία σε μια λαιμητόμο
σε χρόνους ταραγμένους.
Αντάλλαγμα η λύτρωση της ψυχής..
Βουτιές σε αφιλόξενα νερά..
Πάλη με τα στοιχειά των ωκεανών..
Τρικυμίες.. Ταξίδια..
Και η μούχλα να ποτίζει το σκαρί..
Και οι λέξεις..κρίκος που κρατά
τα πανιά με τα στράλια..
Να μη σπάσουν.
Η ύπαρξη σε μια πάλη με τη λογική..
Αποστάτες μιας βραδιάς οι συλλαβές
κυλούν ανεξέλεγκτα σε διαδρόμους..
Στροβιλίζονται ρυθμικά..
Αποθεώνονται στο άκουσμα μιας νότας
σε τρελή παραζάλη.. Τί παραίσθηση!
Ακροβασία στη χώρα των τρελών..
Κόκκινα γράμματα άτακτα πεσμένα
στο λευκό χαρτί..
Σαν περιστέρι λαβωμένο..
Της Αγάπης.
Την σκότωσες…
Σχήματα αλλόκοτα.. Όλα ανάποδα..
Και οι λέξεις στεγνές.
Οι μελωδίες αφυδατωμένες..
Νεκρώσιμες στo τραγούδι ετούτο..
Και οι στίχοι του ακόμη..
Σαν επιγραφή σκαλισμένη σε τύμβο
κάποιου ποιητή που απεβίωσε..
Αφιέρωμα στη μνήμη του..
Και ένα κόκκινο ρόδο
ξαπλωμένο απάνω στο μάρμαρο..
Άψυχο κείται.
Απόψε ξεψύχισε…
Το πτώμα
της Αγάπης.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ...ΜΕ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ / ΣΥΛΛΟΓΗ.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ.. ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΌ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ..

124936601_a06b75a747.jpg
GEORGIA O KEEFE - ROSE
Πρωινό σαββάτου, η σκέψη μου χάνεται σε ένα λουλούδι
ταξιδεύει στη χώρα των λουλουδιών,
το ιστολόγιό μου θα γίνει ανθολόγιο..
μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας θα μυρίσουμε και θα εισχωρήσουμε
να δούμε την θεική ομορφιά..
και αυτή η ομορφιά έχει καμμιά φορά και αγκαθάκια,
για να μην τελματώνουμε!
RED POPPY.jpg
poppy
Η ζωγράφος Georgia o Keefe, της οποίας τα λουλούδια σε καμβά
θα στολίσουν το ιστολόγιό μου, έλεγε ότι
" πρέπει να γινόμαστε σαν τις μέλισσες και να μπαίνουμε
βαθιά στα λουλούδια για να τα γνωρίσουμε, θαυμάσουμε,
απολαύσουμε, να παίρνουμε τη γύρη τους και να την έχουμε
μέσα μας..και θέλει χρόνο, θέλει πολύ χρόνο να δούμε ένα λουλούδι,
να το χαρούμε στην ουσία του, όπως ένα αγαπημένο πρόσωπο.."
1285360-medium.jpg
GEORGIA O KEEFE - ORCHID
flower.jpg
okeefe.jpg
POPPY.jpggeorgia2.jpg
Georgia-O-Keeffe-White-Rose-with-Larkspur-No--2--1927-181785.jpg
Θα κλείσω την εγγραφή με ένα λευκό τριαντάφυλλο,
της GEORGIA O KEEFE
λευκό της αλήθειας
τριαντάφυλλο της ομορφιάς
και με το αγκαθάκι της
για να τρέξει μια σταγόνα αίμα..
καλό σαβκο..


Παρασκευή, 6 Φεβρουαρίου 2009

ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΜΑΚΡΙΑ ΜΑΛΛΙΑ ΑΠΌ ΤΗ ΓΥΜΝΗ.. ΟΜΟΡΦΙΑ ΧΕΡΙΑ, ΔΕΙΛΙΝΑ ΜΑΓΕΜΕΝΑ..


Girl with long hair.JPG
GIRL WITH LONG HAIR (Μέρος από τη γυμνή αλήθεια) - GUSTAV KLIMT

Περιστέρια λευκά
θαρρώ
κρατούν τριαντάφυλλα στο στόμα
δέκα αγάπης πόθοι
στη φτερούγα τ έρωτα το ξόμπλι κρύβουν
μαγεμένα δειλινά
δεν έχω θάρρος ν αγγίξω το γυμνό δέρμα του χεριού
της μικρής θεάς
θα με κόψει για να χαθώ στον άνεμο
άμμος στο βυθό του άπειρου κάλλους
χώμα ποτισμένο με ερωτικό αίμα
για ν ανθίσουν τριαντάφυλλα στα νύχια σου,
καρδιά μου..

καλημέρα, για δύο πανέμορφα χέρια..




Πέμπτη, 5 Φεβρουαρίου 2009

ΚΑΛΗΜΕΡΑ.. ΚΑΤΑΘΕΣΗ, ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΦΙΛΑΕΙ .ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΟΤΗΡΙ ΚΟΚΚΙΝΟ ΑΠΟΣΤΑΓΜΑ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ..


moon kissing, endymion.jpg
MOON KISSING, ENDYMION - ARTHUR WARDLE


Το φεγγάρι φιλάει τον Ενδυμίωνα..

Ορθρινά έγερση
το σώμα βιάζεται για ένα ποτήρι κόκκινο βελούδο
πρώτο απόσταγμα μεθυστικής ανατολής
από τα χέρια σου
τα γεμάτα χρώματα δάκτυλα
όσο απλώνουν τον έρωτα στον άδειο καμβά
της ζωής μου..


ΚΑΛΗΜΕΡΑ..


Τετάρτη, 4 Φεβρουαρίου 2009

ΚΑΛΗΜΕΡΑ... Ο ΓΑΜΟΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑ..ΕΔΕΣΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΣΤΟ ΣΙΔΕΡΟ..ΠΡΩΙΝΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ!

mariage psyche amor.jpg
ΑΜΟR PSYCHE MARRIAGE - BATTONI
Έδεσα τα χέρια σου στο σίδερο
ανεμοδαρμένο κορμί μεσοπέλαγο
σαν κουρτίνα αφήνεται να παρασύρεται στη δίνη του πάθους
ανοχτή
η αγκαλιά σου ποθεί όλη την αγάπη του κόσμου
να πάρει να δώσει
τυφλή από την τρελή προσδοκία
ώριμο φρούτο, έτοιμο να δώσει τη γεύση του
δαγκώνω το χρυσανθεμο
και γεμίζω από εικόνες του κύκνου
που απολαμβάνει την ταραχή που προκαλεί
στη λίμνη σου..


Τρίτη, 3 Φεβρουαρίου 2009

ΚΑΛΗΜΕΡΑ...Η ΔΑΝΑΗ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΥΣΑ.. ΚΡΕΜΕΤΑΙ ΣΤΟ ΚΕΝΟ Η ΖΩΗ ΜΟΥ!!!

danae.JPG
DANAE - ANNE LOUIS GIRODET
Καλημέρα, η Δανάη , έρωτας του Δία που μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή για χάρη της,
κρατάει στα χέρια της χρυσά νομίσματα..καθαρά συμβολικά..
Το μονόγραμμά σου
κρέμεται στο λαιμό μου
όπως κρέμεται στο κενό η ζωή
όταν λείπεις..


Δευτέρα, 2 Φεβρουαρίου 2009

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ, ΜΕ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΒΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΙΝΗΣΗ , ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΡΥΘΜΟ..


point lobos from fort point1.JPG
RAYMOND YELLAND - POINT LOBOS FORT POINT

Καλημερα και καλή βδομαδα..

Βαθιά συννεφιά αντιπαλεύει το ξημέρωμα
υγρή ατμόσφαιρα τρυπάει το σώμα
παγωνιά τυλίγει την αίσθηση,
η θάλασσα συνεχίζει τη φλύαρη κίνησή της
έτσι για να δίνει το ρυθμό,
και η παράσταση ξεκινάει στο θέατρο της ζωής..





Κυριακή, 1 Φεβρουαρίου 2009

ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΚΑΛΌ ΜΗΝΑ... ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΓΙΑ ΑΥΤΟ, Ο ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ..


RAY OF SUNLIGHT.jpg
RAY OF SUNLIGHT - JOHN WHITE ALEXANDER


καλημέρα και..
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ...O Φεβρουάριος ετυμολογικά προέρχεται από τη λατινική λέξη
FEBRUARIUS < FEBRUUS = καθαρτικός, επειδή κατά το μήνα αυτό, που ήταν
ο τελευταίος του λατινικού ημερολογίου, γίνονταν τελετές εξαγνισμού, για να
υποδεκτούν καθαροί οι Ρωμαίοι το νέο έτος που άρχιζε το Μάρτιο..

Ένας στοχασμός που περιπλανιέται μέσα μου αυτές τις μέρες, έχει σχέση με την σκέψη
για κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να συνυπάρχει,
όταν δεν εκπληρώνεται η ανάγκη αυτή, τότε φέρνει στο μυαλό το πρόσωπο αυτό,
μια ιδέα η οποία ζει μέσα του. Είναι αυτό που ονομαζουμε.. σε σκέφτομαι..
Τις περισσότερες φορές είναι η σκέψη αυτή μια αιμοδοσία αγάπης, ναι έτσι είναι..
Δίνεις αγάπη και παίρνεις ως αμοιβή μια αδιόρατη ευτυχία και πλήρωση ηρεμίας,
μια εξευγενισμένη μορφή του ή ίδιος εκλεπτυσμένος έρωτας, μια προσφορά
σε επίπεδο ψυχής και καρδιάς..
σε σκέφτομαι και σ ευχαριστώ για αυτό..

ΈΝΑΣ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΟΥ ΠΙΝΑΚΑΣ..ΜΙΑ ΑΧΤΙΝΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ
ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΗΣ ΚΟΠΕΛΑΣ..ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ ΚΑΙ ΒΑΛΤΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ
ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΌΤΑΝ ΑΓΑΠΑΕΙ..

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Σ' ΑΓΑΠΩ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ

Οι Μιχαηλ Μεγαγιαννης και Mary Kavvousanaki κοινοποίησαν τη φωτογραφία του χρήστη Οι αγγελοι του φωτος.
Σ' αγαπώ, Χριστέ μου!

Σ' αγαπώ, Χριστέ μου, γιατί είσαι ο Σωτήρας μου, που θέλεις και ξέρεις και μπορείς και με σώζεις: Από κάθε κίνδυνο, σώματος και ψυχής. Από τον αμαρτωλό εαυτό μου.

Από τον μισόκαλλο διάβολο. Από τους κακούς ανθρώπους. Από τον αιώνιο θάνατο , που φέρνει η έμμονη στην αμαρτία.

Σ' αγαπώ, Χριστέ μου, γιατί είσαι το Φως, το αληθινό, το γλυκό, το ζωογόνο. Το φως, που φέγγει μέσα μου και γύρω μου και ομορφαίνει την πλάση και τα πρόσωπα των
ανθρώπων π' αγαπώ. Το φως, πού μου δίνει τη δυνατότητα να περπατήσω με ασφάλεια, να τρέξω, ν' ανέβω, να συγκρίνω, να προτιμήσω. Το φως της ζωής! 
Σ' αγαπώ, Χριστέ μου, γιατί είσαι η Αλήθεια, η κατακάθαρη, η αισιόδοξη, η ελπιδοφόρα, η ζωογόνα, η λυτρωτική. Η αλήθεια για όλα χθες, σήμερα, αύριο και στους αιώνες.

Σ' αγαπώ, Χριστέ μου, γιατί είσαι η Αγάπη, η πιο μεγάλη, η πιο θερμή, η πιο σοφή, η πιο δυνατή, η πιο αληθινή, η πιο προσωπική. Η Αγάπη που σταυρώθηκε για μένα!...

Γέρων Ιωσήφ
Σ' αγαπώ, Χριστέ μου!

Σ' αγαπώ, Χριστέ μου, γιατί είσαι ο Σωτήρας μου, που θέλεις και ξέρεις και μπορείς και με σώζεις: Από κάθε κίνδυνο, σώματος και ψυχής. Απ...
ό τον αμαρτωλό εαυτό μου.

Από τον μισόκαλλο διάβολο. Από τους κακούς ανθρώπους. Από τον αιώνιο θάνατο , που φέρνει η έμμονη στην αμαρτία.

Σ' αγαπώ, Χριστέ μου, γιατί είσαι το Φως, το αληθινό, το γλυκό, το ζωογόνο. Το φως, που φέγγει μέσα μου και γύρω μου και ομορφαίνει την πλάση και τα πρόσωπα των
ανθρώπων π' αγαπώ. Το φως, πού μου δίνει τη δυνατότητα να περπατήσω με ασφάλεια, να τρέξω, ν' ανέβω, να συγκρίνω, να προτιμήσω. Το φως της ζωής!
Σ' αγαπώ, Χριστέ μου, γιατί είσαι η Αλήθεια, η κατακάθαρη, η αισιόδοξη, η ελπιδοφόρα, η ζωογόνα, η λυτρωτική. Η αλήθεια για όλα χθες, σήμερα, αύριο και στους αιώνες.

Σ' αγαπώ, Χριστέ μου, γιατί είσαι η Αγάπη, η πιο μεγάλη, η πιο θερμή, η πιο σοφή, η πιο δυνατή, η πιο αληθινή, η πιο προσωπική. Η Αγάπη που σταυρώθηκε για μένα!...

Γέρων Ιωσήφ


H ΑΓΑΠΗ....

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ κοινοποίησε φωτογραφία από Ro Rodothea.
Η αγάπη στον Θεό και τον άνθρωπο 

Ο διασπασμένος εσωτερικά άνθρωπος
Συνήθως από μικροψυχία
Στενεύει τα όρια της αγάπης
Και την πλαστογραφεί επικίνδυνα.
Ξεχνά ότι η αγάπη προς τον Θεό
Και προς τον άνθρωπο
Είναι αλληλένδετες.
Δεν μπορεί να υπάρξει η μία χωρίς την άλλη
Γιατί συνδέονται αδιάσπαστα.
Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Όποιος ισχυρίζεται ότι αγαπάει τον Θεό
Δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του.
Ο ευαγγελιστής Ιωάννης χαρακτηρίζει υποκριτή και ψεύτη όποιον λέει ότι αγαπά τον Θεό
Αλλά μισεί τον αδελφό του (Α΄ Ϊω. 4,20).
Η γνήσια και αυθεντική  αγάπη προς τον πλησίον
Μεταφράζεται σε ηθική συμπαράσταση και ψυχική στήριξη
Σε αλληλεγγύη, προσφορά και ευεργεσία κάθε μορφής
Σε υπομονή και ανεξικακία απέναντι σε αδικίες, συκοφαντίες και κάθε κακό
Και  τέλος με τη συγχώρεση, όταν μας βλάπτει.
Αν δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον πλησίον, που είναι δημιούργημα του Θεού
Δεν μπορούμε να αγαπήσουμε ούτε τον ίδιο τον Θεό.
Γι`αυτό, όταν δυσκολευόμαστε να αγαπήσουμε τον άλλον
Ας είμαστε μεγαλόψυχοι και υπομονετικοί μαζί του
Για να αισθανθούμε όχι την αγάπη, αλλά τη διάθεση για την αγάπη.
Για τη δύσκολη τέχνη της αγάπης, ας χτυπάμε την πόρτα του Θεού
Για να μας τη χαρίσει ως δώρο Του.
Η αγάπη στον Θεό και τον άνθρωπο

Ο διασπασμένος εσωτερικά άνθρωπος
Συνήθως από μικροψυχία
Στενεύει τα όρια της αγάπης
...
Και την πλαστογραφεί επικίνδυνα.
Ξεχνά ότι η αγάπη προς τον Θεό
Και προς τον άνθρωπο
Είναι αλληλένδετες.
Δεν μπορεί να υπάρξει η μία χωρίς την άλλη
Γιατί συνδέονται αδιάσπαστα.
Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Όποιος ισχυρίζεται ότι αγαπάει τον Θεό
Δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του.
Ο ευαγγελιστής Ιωάννης χαρακτηρίζει υποκριτή και ψεύτη όποιον λέει ότι αγαπά τον Θεό
Αλλά μισεί τον αδελφό του (Α΄ Ϊω. 4,20).
Η γνήσια και αυθεντική αγάπη προς τον πλησίον
Μεταφράζεται σε ηθική συμπαράσταση και ψυχική στήριξη
Σε αλληλεγγύη, προσφορά και ευεργεσία κάθε μορφής
Σε υπομονή και ανεξικακία απέναντι σε αδικίες, συκοφαντίες και κάθε κακό
Και τέλος με τη συγχώρεση, όταν μας βλάπτει.
Αν δεν μπορούμε να αγαπήσουμε τον πλησίον, που είναι δημιούργημα του Θεού
Δεν μπορούμε να αγαπήσουμε ούτε τον ίδιο τον Θεό.
Γι`αυτό, όταν δυσκολευόμαστε να αγαπήσουμε τον άλλον
Ας είμαστε μεγαλόψυχοι και υπομονετικοί μαζί του
Για να αισθανθούμε όχι την αγάπη, αλλά τη διάθεση για την αγάπη.
Για τη δύσκολη τέχνη της αγάπης, ας χτυπάμε την πόρτα του Θεού
Για να μας τη χαρίσει ως δώρο Του.
  •  
  •  

Ο πανδαμάτωρ χρόνος

Ο πανδαμάτωρ χρόνος





Ώρες ώρες φαντάζομαι τη ζωή σαν ένα κάδρο. Υπάρχουν άνθρωποι που σε περικυκλώνουν και ισχυρίζονται ότι αποτελούν το πλαίσιο σου. Είναι η κορνίζα της καθημερινότητας σου. Σε πρώτο πλάνο φιγουράρεις εσύ. Αυτοί γύρω σου νομίζουν πως σε καθορίζουν. Και έρχεται μια μέρα, μια ώρα, μια στιγμή και ανατρέπει τα πάντα. Η κορνίζα σπάει και το είδωλο σου ξεφτίζει. Και αντιλαμβάνεσαι πόσο ψεύτης είναι ο Χρόνος. Τρομακτική η συνειδητοποίηση της αλήθειας πως ο χρόνος δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον δεν είναι αυτό που φανταζόσουν.
Συνειρμικά στο νου μου έρχεται ο πατέρας μου. Ξέρετε οι γονείς είναι μέρος του κάδρου μας, μέρος του χρόνου μας, το παρελθόν , το παρόν και το μέλλον μας. Ο πατέρας μου , λοιπόν, για όλα έχει λύση. Και την διατυπώνει κάθε φορά τόσο απλά. Κάθε περίσταση βρίσκει διέξοδο στα λόγια των σοφών. Λέω : «Πατέρα, δεν είμαι καλά!»
«Ο Χρόνος είναι γιατρός», απαντάει με στόμφο.
-Τι γιατρός … Τώρα; Τι γίνεται τώρα;
-Τώρα; Δεν υπάρχει το «Τώρα». Ξέρεις τι έλεγε ο Αϊνστάιν; «Ακούμπα τα χέρια σου σε μια ζεστή θερμάστρα για ένα λεπτό και θα σου φανεί σαν αιώνας. Κάτσε δίπλα σε ένα ωραίο κορίτσι για μια ώρα και θα σου φανεί ότι πέρασε μόνο ένα λεπτό. Αυτό είναι η σχετικότητα.» Δεν υπάρχει «τώρα». Η στιγμή που μιλάμε ήδη πέρασε. Και συ κι εγώ δεν είμαστε ίδιοι πια…
Τι ήταν να μιλήσω; Μπελά βρήκα… Θυμάμαι αυτό που έλεγε ο Αριστοτέλης για την ύπαρξη του χρόνου. «Ο χρόνος δεν μπορεί να υπάρχει, γιατί δεν υπάρχει κανένα από τα επί μέρους τμήματά του. Αν πάλι αναρωτηθούμε πότε παύει να υπάρχει η παρούσα στιγμή, οποιαδήποτε πιθανή απάντηση εμπεριέχει αντίφαση: όχι στο παρόν, γιατί όσο υπάρχει υπάρχει. Ούτε στο μέλλον, στην επόμενη στιγμή, γιατί στο συνεχές δεν υπάρχει επόμενη στιγμή.»
Ανοίγω υπολογιστή και ψάχνω. Βρε πως περνά η ώρα… για πέντε λεπτά υπολόγιζα και ήδη πέρασε μισάωρο. Διαβάζω πως ο Άγιος Αυγουστίνος έλεγε: «Τι είναι, λοιπόν, ο χρόνος: Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει το παρελθόν και το μέλλον, αφού τo παρελθόν πέρασε και το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμη; Από την άλλη, αν το παρόν ήταν πάντα παρόν και δεν κυλούσε, το παρελθόν δε θα ήταν χρόνος αλλά αιωνιότητα Αλλά, αν ήταν το παρόν μόνο χρόνος, γιατί κυλά στο παρελθόν, πώς μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει;»
Τελικά αδίκως σκοτιζόμαστε με τα απλά και καθημερινά. Η ζωή ένα κάδρο είναι. Εμείς επιλέγουμε ποιους θα χωράει. Το αληθινό πρόβλημα είναι ότι νομίζουμε πως έχουμε χρόνο. Ε λοιπόν δεν έχουμε! . Ούτε μια στιγμή δεν μπορούμε να ξανακερδίσουμε απ' τη ζωή μας, για όλο το χρυσάφι του κόσμου. Ποια ζημιά επομένως είναι μεγαλύτερη απ' το χρόνο που άσκοπα έχουμε σπαταλήσει; Ας μην προβληματιζόμαστε με τα μικρά και τα ανούσια, με τα πλαίσια που δε μας ταιριάζουν. Ας ζούμε τη στιγμή σε όλο της το μεγαλείο. Ας ζούμε για να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Ας ζούμε με τις σκέψεις πλατείες και τα γέλια θάλασσες.
-mips-
Δημοσιευμένο στο λογοτεχνικό περιοδικό "ΑντιΕπιΛόγου"

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

«Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις»

«Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις»




Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράμα θέλει μεγάλη προσοχή.
Γιατί ο ορισμός είναι τορπίλη που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι ...;.
Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρείς, εσύ να πονέσεις εννιά.
Εδώ σε θέλω κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη , χωρίς να σαι αναστενάρης;

Κάθε φορά που ερωτεύονται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.
Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Η, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.
Έτσι , από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.
Πιο πλατιά, και πιο μακρυά, και πιο βαθιά, ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο πανεπίσκοποι νόμοι ανάμεσα στους οποίους ξεδιπλώνεται η διαλεκτική του σύμπαντος. Το δραστικό προτσές δηλαδή ολόκληρης της ανόργανης και της ενόργανης ύλης. Είναι το Α και το ω του σύμπαντος κόσμου και του σύμπαντος θεού. Είναι το είναι και το μηδέν του όντος. Τα δύο μισά και αδελφά συστατικά του.
Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική, ασθενής, ισχυρή, βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.
Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.
Γι αυτό ο έρωτας και ο θάνατος είναι αδελφοί κα ομοιότητες, είναι συμπληρώματα, και οι δύο όψεις του ιδίου προσώπου.

Δ.ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ

Η Κόρη του Φεγγαριού

Η Κόρη του Φεγγαριού   xarizete........




Το στοιχειωμένο σπίτι

Το στοιχειωμένο σπίτι




Σπίτι μυστήριο σε ήσυχο δρόμο.
Μαύρες τσουκνίδες, κισσοί σταυρωμένοι.
Τοίχοι πέτρινοι, κερκόπορτες σφαλισμένες.
Βήματα δυνατά σε σάπια σανίδια
προχωρώ...μα δε θέλω!
Δε πρέπει να μπω...
Σφαλισμένα παράθυρα κρυφοκοιτάζω,
μα δε θέλω να μπω!
Κάδρα στραβά, καρφιά άδεια,
σχήματα στους τοίχους μιας άλλης εποχής,
σημάδια από παλιές ανύπαρκτες φωτογραφίες,
ξεθωριασμένες κι αυτές...
Ήχοι απόκοσμοι, φωνές χωρίς ηχώ.
Άνθρωποι χωρίς σκιές και είδωλα.
Καπέλο στην κρεμάστρα, δείγμα θανάτου.
Μια γυναίκα στέκεται και με κοιτάζει
μέσα στον καθρέφτη με μάτια θολά,
χείλη σκονισμένα με ίχνη απελπισίας.
Μια γεύση από πικραμύγδαλο στα χείλη τα μαβιά.
Μαλλιά μιας μέδουσας, δεμένα κόμπους
και χέρια σπασμένα κι αυτά σταυρωμένα,
παραδομένα μέλη στη μοίρα,
χωρίς ζωή και ελπίδα.
Κηροπήγια με λιωμένα σχοινιά.
Καρποί πεταμένοι σε πιάτα αδειανά.
Και ο πολυέλαιος κρέμεται σε ιστούς αράχνης
δόλια πλεγμένους με φρεναπάτες.
Δεν θέλω να βγω...
Η γυναίκα στον καθρέφτη δεν είμαι εγώ.
Ποια είμαι εγώ;
Δεν αντέχω να με δω!
Δεν αντέχω να σε δω!
Έχεις στοιχείωσει την ύπαρξή μου.
Το φάντασμα είμαι εγώ,
δεν είναι οι άλλοι!
Το στοιχειό είμαι εγώ,
δεν είναι οι άλλοι!
Περπατούν δίπλα μου,
με κοιτουν και μιλάνε.
Σε ποιον μιλάνε; Σε μένα;
Μα δεν είμαι εγώ...
Μα είμαι φάσμα του εαυτού μου!
Πως με κοιτάνε; Πως μου μιλάνε;
Να τους ακούω, δεν αντέχω!
Να τους μιλάω, δεν αντέχω!
Τραγική ηρωίδα μιας τετελεσμένης ιστορίας.
Ξωτικό αφίλητο στα χείλη,
με ξεσκισμένα τα φτερά.
Καθρέφτες κομμάτια, προφητείες του κακού
και μια καρδια χωρίς ιάματα,
λαβωμένη από σπαθί δαιμονικό.
Κι αυτός αμίλητο άγαλμα του σκότους,
στη σιωπή βυθισμένος...
Βουλιάζω στη σιωπή του
σε μια ύστατη προσπάθεια να σωθώ,
φάσμα εγώ του εαυτού μου
Μη μου μιλάτε!
Δε βλέπετε; Δε ζω!
Μη με κοιτάτε!
Δε βλέπετε; Δεν είμαι εγώ!
Πριγκίπισσα του σκότους πια,
κυριευμένη από τα μάτια του,
μαγνητισμένη από το βλέμμα του
ακολουθώ...τον ακολουθώ...
Αυτόν ακολουθώ...
Σε σπίτι στοιχειωμένο
το φάντασμα δεν είναι άλλη.
Είμαι εγώ!

Δημιουργός: MIPS
Δημοσίευση στο stixoi.info: 28-10-2010

Το ημερολόγιο ενός κατάδικου

Το ημερολόγιο ενός κατάδικου




Δευτέρα. .. στη φυλακή του έρωτα εισήλθα
και μόνο πόνο είδα στα βλέφαρα ανθρώπων
Μάτια να αναζητάμε μάτια και χέρια άλλα χέρια
Χείλη σφαλισμένα, πικραμένα από τις στάχτες
Αίσθημα χωρίς ελπίδα δεν είναι αληθινό
Είναι απάτη, ψευδαίσθηση, μια πλάνη
σαν κύκλος μες τα χρώματα, μα έτοιμος να σπάσει

Τρίτη… σ’ άλλη φυλακή μελαγχολίας ήρθα
Και δάκρυα γεμίσανε οι ψυχές των ανθρώπων
που είναι ακόμα μόνες και άδειες σε άθλια κελιά
Μυρωδιές ενός αντίο που δεν έρχεται ποτέ
και μιας δειλής ουσίας χωρίς τέλος
Είναι λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ
γιατί δεν υπήρξαν χωρίς τελείες και κόμματα

Τετάρτη… φυλακή ελπίδας αυτή τη φορά
Λατίνοι σοφοί που όσο ζουν ελπίζουν
Εγώ όσο ελπίζω, απελπίζομαι δεινά
Ερωτεύομαι σκιές που δεν υπάρχουν τελικά
Είδωλα ψεύδους βαπτισμένα αρχή και τέλος
Προσπάθειες για μια αγάπη, άδικη και μάταιη
Απέλπιδος ελπίδος γέννημα κι αυτή

Πέμπτη… σύννεφα σιωπής στον ουρανό
μιας φυλακής γεμάτης δάκρυα κι ανάσες
Κορμιά αφημένα στο έλεος της δίνης
Πλημμυρισμένα από ύδατα ανάγκης
Παραδομένα σε σεντόνια φρεναπάτης
Καρυκεύματα αγωνίας και φόβου
για το αύριο στον κόσμο των ζωντανών

Παρασκευή… πίστη σε μια έξοδο κινδύνου
από της φυλακής τα ζοφερά δωμάτια
Πίστη πως ό,τι αξίζει μένει αναίτια
Τι απείκασμα φαντασίας και αυτό;
Αναίτια ήταν η προσμονή τελικά
για ένα κόστος δίχως αύριο και χτες
Το παρόν φαντάζει ξένο μέσα σε λαβύρινθο

Σάββατο… συνειδητότητα της μοναξιάς
στης φυλακής τους άδειους κρουνούς
Μια νύχτα απύθμενη σαν μάρμαρο πηγάδι
Και εγώ βουλιάζω στο χάος της ζωής μου
Νεκρική σιγή πώς με τυλίγει μέσα μου
Θολά κομμάτια καθρέφτη σπασμένα
Το σύμπαν μου αλήθεια και ψέμα

Κυριακή… ξημέρωσε, το όνειρο εχάθη
στη φυλακή τη γκρίζα της αθωότητας μου
Για λάθη πολύτιμα φταίνε κι οι δυο
Μαθήματα ζωής που δίνουν φορτίο
για νέο ξεκίνημα μιας άλλης πορείας
στις ίδιες ποιότητες ,με άλλες ποσότητες
Και όλα …ένας κύκλος φαυλότητας

Και πάλι από την αρχή …

Δημιουργός: MIPS
Δημοσίευση στο stixoi.info: 31-10-2010

Νοσταλγία

Νοσταλγία





Φωνές παιδιών, με κατοικούν, χαρούμενες
Γυμνά στο χώμα τα κλαριά ανείπωτης ελπίδας
Φουστάνια ξέχειλα μικρά και χέρια λερωμένα
Χώμα, το σκεύος κύμβαλο μιας ήμερης ανάσας
Πλατάνια όρθια κοιτούν και παίζουν με τον ήλιο
Μυρίζει άνοιξη παντού, στους τοίχους , στα αλώνια

Αυλές γεμάτες γίγαντες με μάτια και φτερά,
Βλέμματα που δε κοιτούν τις μέρες της αλήθειας
Κάγκελα γαλάζια αλαργινά και φράχτες με λουλούδια
Καρέκλες δίκυκλες γλυκές και στόματα γεμάτες
Τιτιβίσματα μικρών εξάδελφων ολούθε σκορπισμένα
Μάνες αγάπη βουτηγμένες σου φωνάζουν
Μα δεν ακούς! Κοιτάς ψηλά! Πολύ ψηλά!

Δεν έχεις φόβο!
Δεν έχεις στέρηση!
Δεν έχεις καρτερία!
Είσαι αθάνατος!

Παράθυρα ορθάνοιχτα με δίχτυα καμωμένα
Νερά γαργαριστά και βρύσες χαλκευμένες
Σκάλες φευγάτες στον παράδεισο ανοιγμένες,
σε μονοπάτια αναζήτησης της μοναξιάς
του έρωτα απάγκια και της καρδιάς σημαίες.
Μυρίζει άνοιξη παντού, στους τοίχους , στα αλώνια

Μέντες που δίνουν παρελθόν με άγνοια γεμάτο
Τυφλές γυναίκες πλέκουνε ζωές παραμυθένιες,
με δράκους και πριγκίπισσες αιώνια χαμένες
Το ράδιο στη διαπασών, μνημόνιο ονείρου
Τραπέζια αχνιστά φρυγανιστά με ζάχαρη, κανέλα
Χάδια , φιλιά και κύματα αγγίγματα λουσμένα
Σπίτι γεμάτο από ζωή, πλημμύρα από αγάπη

Δεν έχεις πόνο!
Δεν έχεις άρνηση!
Δεν έχεις αγωνία!
Είσαι αθάνατος!

Και τώρα;
Το «τώρα» μη ρωτάς…

Κλαριά πεσμένα απώλειας
Χώμα θαμμένων ζωντανών
Πλατάνια του πόνου λυγισμένα
Ήλιος σκιαγμένος και σβηστός
Φόβος!
Στέρηση!
Καρτερία!

Αυλές του Άδη ρημαγμένες
Κάγκελα κλείνουν φυλακών
Φράχτες ζωσμένοι ξόδεμα
Καρέκλες του χάρου ηλεκτρισμένες
Πόνος!
Άρνηση!
Αγωνία!

Παράθυρα με σύρτες και δεσμά
βρύσες δάκρυα και στενάγματα
σκάλες σε βάραθρο γερμένες
μονοπάτια αδιέξοδα γοερά
Καρτερία!
Στέρηση!
Φόβος!

Μέντες πίκρας και καημού
Ράδιο σε ρέκβιεμ και πλήξη
Σπίτι με φάντασμα οικτρό
Τραπέζι μαρτύριο στρωμένο
Αγωνία!
Άρνηση!
Πόνος!

Τώρα;
Που είναι τα παιδιά;
Που είναι τα πουλιά;
Που είναι οι εξάδελφοι;
Που είναι οι μητέρες;
Τυφλές γυναίκες πλέκουνε ζωές τιμωρημένες
με δράκους και πριγκίπισσες αιώνια χαμένες
Δημιουργός : MIPS

Στη μουσική του πόνου

Στη μουσική του πόνου






Πόνος αδιανόητος σου κλέβει την ανάσα και την παγιδεύει στο στήθος σου, νιώθεις το κεφάλι σου ανάλαφρο, μ' εκείνη την αλλόκοτη καθαρότητα που προέρχεται από την έλλειψη ύπνου. Παράξενη μοναξιά μοιάζει να σε κυκλώνει. Η εξάντληση γλιστράει σαν καυτό λιωμένο σίδερο στο πίσω μέρος του λαιμού και στην σπονδυλική σου στήλη, η μέρα είναι βυθισμένη σε μια σιγαλιά και σε μια κατάσταση αναμονής, η νύχτα απλώνεται μπροστά σου σαν ένα χάσμα που πρέπει να διασχίσεις. Όλα εξομοιώνονται εκτός απ' τους ανθρώπους που κι αυτοί ξεθωριάζουν τελευταία στη συνείδησή σου. Κλείνεσαι ερμητικά σε μια αδιαπέραστη, παγωμένη σιωπή, προσπαθείς να πάρεις ανάσα, μα ο ξερός αέρας ληστεύει κάθε υγρασία από τα χείλη και το λαιμό σου. Ακόμα κι απ' τη θύμησή του σβησμένη, έχεις εξορίσει τον εαυτό σου απ' τη ζωή, εκεί που το σκοτάδι του νυχτερινού ουρανού συναντά την μαύρη αύρα της θάλασσας. Λίγη ψυχούλα ακόμη και θα τελειώσεις. Αταξίδευτη χαρά πνίγεται σ' απροσπέλαστα πελάγη. Πορφυρό το βράδυ, χαμένο πια το ηλιοβασίλεμα και ο ουρανός κρύβει τα δάκρυά του. Νιώθεις γυμνός στο σκοτάδι, μόνος στο τέλος των πάντων. Μαζεύεις τα κομμάτια της ζωής σου. Κατάλυμα δεν έχεις, η πατρίδα σου δεν υπάρχει πια, νιώθεις άυλος και σε λίγο θ' ακολουθήσεις το από καιρό θαμμένο παρελθόν σου.

MIPS

Άβυσσος και ανυπαρξία

Άβυσσος και ανυπαρξία







Μείναμε μόνοι εδώ, αργά να ξεχνάμε και να ξεχνιόμαστε, μακριά από περισπασμούς και χλωμές ελπίδες, ζώντας στους ξεχασμένους χειμώνες, σε μια ατέλειωτη και άχρονη νύχτα, τριγυρνώντας σε μια άστεγη περιπλάνηση σε αέναες ώρες σιωπής και σκοτεινιάς...
Το απόλυτο σκοτάδι μας τυλίγει, στο έρεβος της ασυνειδησίας που μας κατακλύζει, μέσα σε μια αλλόκοσμη γαλήνη. Απερίγραπτη αταραξία, ακινησία...
Ξεχάσαμε το πριν, ζούμε το τώρα, αφήνουμε το μετά για αύριο, σ' αυτήν την καταλυτική ανημπόρια, στη νοσηρότητα της αδυναμίας, με την καταβύθιση στο τέλμα της απόγνωσης, με την ιλιγγιώδη πτώση στην άβυσσο της ανυπαρξίας...
Άβυσσος και ανυπαρξία.
Σ' αυτό το καταραμένο βασίλειο της απιθανότητας που ζούμε, ο συντριπτικός πόνος παραμονεύει σε κάθε υπέροχη, κλεμμένη στιγμή, σκοτεινοί ψίθυροι μας κυκλώνουν στη μαύρη δίνη των ακατάληπτων σκέψεών μας, τα νεκροζώντανα κορμιά μας έρεισμα στη μοναξιά...
Τίποτα πια.
Εμείς στο τίποτα.
Συννεφιασμένες, μπερδεμένες ψυχές, θολωμένα μυαλά, κάτω από έναν διαρκώς σκοτεινό ουρανό...
Καθυστερημένη αντίδραση στις αντηχές εφιαλτικών ονείρων όπου το κάθε εικοσιτετράωρο μοιάζει να αιμορραγεί μέσα στο άλλο...
Ζούμε την κάθε μέρα για να βλέπουμε τις αναμνήσεις που είναι η ζωή μας, μέχρι όλα να σβήσουν σε μια μεγάλη φωτιά κι επιτέλους να λυτρωθούμε...
Λύτρωση...

Μια ακόμα μέρα μοναξιάς....


MIPS